Hoeveel Emo Verkerk kan een mens verdragen? Wij denken veel en misschien ook meer dan gedacht. We kunnen deze vraag beantwoorden omdat de reacties op de overzichtstentoonstelling Graag of Niet in het Gemeentemuseum Den Haag (die op 15 november opende) van zowel publiek, collega-kunstenaars als de pers overweldigend zijn. En als galerie van Emo spelen wij daar graag op in (al getuigt het niet van deugdelijke bescheidenheid). Wij nodigen u dan ook graag uit voor de opening op 13 december van een kleine maar verfijnde presentatie van een aantal werken met Belle van Zuylen als middelpunt. Schilderijen uit de poederpruikentijd. Belle gekleed voor een bal in Den Haag, maar nu in Scheveningen betrapt bij volle maan. En ergens figureert een paard maar gevonden heb ik het nog niet. Belle wel. Komt u zelf maar kijken en wie weet ontdekt u wie er achter poeder en pruik schuil gaat.

Zo’n overzichtstentoonstelling maakt veel los en bewijst dat Emo te lang heeft moeten wachten op deze belangrijke presentatie. En nu lijkt het wel of er een onbekend talent is opgedoken uit verre Helderse krochten; met zoveel verbazing en bewondering wordt het werk (her)ontdekt. Onzin natuurlijk, wie het werk van deze eigenzinnige beeldenmaker al jaren volgt, is bekend met de reikwijdte van zijn talent. Zoals bij veel goede kunst vraagt zijn oeuvre om te worden veroverd door zijn toeschouwers. En dat is niet altijd even makkelijk met zoveel tegendraadsheid. Tegen de stroom in bewegen past bij het karakter van Verkerk die op geraffineerde wijze daarmee zijn voordeel doet. Elk kunstwerk is zijn eigen universum waarin getrokken en geduwd wordt tot de constructie staat om op hetzelfde moment bijna weer om te vallen. Geen uitgemolken stijlfiguur maar een ondubbelzinnige ode aan de verbeelding en de schilderkunst waarbij de uitkomst nooit zeker is.

Zoveel schilderkundig vernuft en beeldende rijkdom zijn zeldzaam. U hoeft alleen maar naar het Stedelijk Museum in Amsterdam te gaan om te zien hoe zeldzaam het talent van Emo is. Verf en penseel toveren werelden tevoorschijn die het carnavaleske van de taal ontstijgen. Een amuse voor degenen die genieten van verbeelding, en van de rodeo van de schilderkunst. Komt dat zien! Die laatste drie zinnen steel ik met graagte van Hans Janssen, conservator van het Gemeentemuseum, die het zo treffend heeft samengevat dat ik geen poging doe daar overheen te komen.