Met de tentoonstelling o.a. Poesjkin van Emo Verkerk (1955) openen wij op 3 september het galerieseizoen. Dat schrijf ik met gepaste trots. Verkerk is een kunstenaar die ik al sinds mijn studietijd bewonder om zijn doorvoelde manier van schilderen en beeldhouwen in combinatie met zijn rijke -soms wat bizarre- fantasie. Met Emo Verkerk heeft onze nog jonge galerie een kunstenaar van formaat aan het programma kunnen toevoegen. De beeldende taal van Verkerk sluit feilloos aan bij het huidige galerieprogramma. Kunstenaars, die tegen de grens van goede smaak en ernst aanschuren en tegelijkertijd de kunstgeschiedenis verrijken, brengen wij graag voor het voetlicht.

Verkerk heeft naam gemaakt met het portret, een genre dat zich moeilijk laat voegen in de beeldcultuur van de hedendaagse kunst. Dat hij vanaf het stormachtige begin van zijn carrière - nu al weer 35 jaar geleden – trouw is gebleven aan het portret en dit op Verkerkiaanse wijze heeft uitgediept, zegt veel over zijn consistente manier van werken en kijken. Tegen de stroom in bewegen past bij het karakter van Verkerk die op geraffineerde wijze daarmee zijn voordeel doet. Ondertussen vraagt hij veel van zijn toeschouwers die hij weigert te behagen. Zijn quasinaïeve stijl is verraderlijk en kan soms weerstand oproepen. Maar wie goed kijkt, wordt rijkelijk beloond. Zoveel schilderkundig vernuft en beeldende rijkdom is zeldzaam. Deze eigenzinnige beeldenmaker weet intuïtief welke middelen hij moet inzetten om winst te boeken, al is de uitkomst nooit zeker. Formaat, techniek, materiaal en kleur worden ingezet in de zoektocht naar onverwachte beeldvondsten en een overtuigende inhoud.

Verkerk heeft een grote fascinatie voor beroemheden uit de literatuur, kunst en muziekgeschiedenis die hij graag tot onderwerp van zijn werk maakt. De aanleiding is vaak een boek, een film of een muziekstuk dat Verkerk heeft geroerd. Als onderwerp zelf zijn de geportretteerden van minder belang. Wat hem vooral bezighoudt, is hoe ruimte zich in zowel illusionistische als geestelijke zin laat vertalen naar een plat vlak of driedimensionaal beeld. Ruimte in de meest betekenisvolle zin van het woord. Met dat uitgangspunt is het ook logisch dat de essentie niet meer binnen het domein van het portret ligt, maar dat het projecties zijn geworden die verband houden met de stemmingen van de kunstenaar. Dit is kunst die over het leven zelf gaat, verpakt in associatief geconstrueerde beelden die zich niet altijd makkelijk laten veroveren.