De afgelopen jaren heeft het leven van Lucassen (1939) zich nog meer dan voorheen afgespeeld binnen de muren van zijn atelier. Corona maakte zijn wereld nog kleiner, maar in die besloten ruimte heeft Lucassen de tijd genomen om voor hem belangrijke gedachten op te schrijven en samen te voegen. Het resultaat is een bundel met korte verhalen, prozagedichten en essays. Soms raadselachtig dan weer poëtisch maar altijd met een juiste portie ironie en verbeelding. Het geschreven werk dient niet gelezen te worden als een uitleg of verklaring van zijn beeldende kunst. Het staat op zichzelf.

De verschijning van deze bijzondere uitgave willen wij niet ongemerkt voorbij laten gaan. Tegelijk met het overhandigen van het eerste exemplaar van Symmetrie &. Prozagedichten en Essays op zaterdag 25 februari tonen we een prachtige selectie schilderijen, assemblages en modificaties. Werken uit alle perioden zullen worden getoond.

Als kunstenaar schotelt Lucassen ons een gesubjectiveerde werkelijkheid voor als nadrukkelijke tegenstelling tot de alledaagse werkelijkheid waar hij weinig mee op heeft. Hij leidt je een wonderlijke wereld binnen waar herinnering, ironie en mysterie zich lijken te onttrekken aan het alledaagse, maar Lucassen slaagt erin om zijn geformuleerde werkelijkheid persoonlijk te maken en daarmee ook geloofwaardig. Ook al blijven zijn beeldconstructies omgeven met dubbelzinnigheden en raadsels, hij geeft als kunstenaar genoeg van zichzelf bloot om houvast te bieden aan zijn toeschouwers.

Lucassen geeft op zijn manier betekenis aan dingen die voor hem van belang zijn, die zijn wereld bepalen en kleuren. Dat kan iets banaals zijn, maar evengoed in eenzelfde voorstelling toont hij zijn bewondering voor een kunsthistorisch meesterwerk. Hij is in staat alles wat hij beeldend inzet over te brengen naar een nieuwe vorm en betekenis. Naar beelden die je nog nooit eerder zo hebt gezien.

In de jaren zestig en zeventig schilderde Lucassen constructies waarin figuratieve elementen de boventoon voerden. Vanaf de jaren tachtig wordt het figuratieve uitgebannen om de laatste 15 jaar in zijn assemblages en modificaties weer terug te keren. De verscheidenheid aan formele verschijningsvormen zou je ook een wijze van ‘ont-stijling’ kunnen noemen. Niets wordt door hem uitgesloten. Soms schildert hij strak dan weer schetsmatig, hij wisselt even makkelijk tussen figuratief en abstract en in andere werken loopt alles door elkaar heen. Die grote verscheidenheid is de taal waarmee Lucassen ons blijft verrassen.