Nu de zomervakantie op zijn eind loopt zijn wij druk met de voorbereidingen voor het najaar. Voor het zover is, hebben we voor fijnproevers een tentoonstelling ingericht met persoonlijke favorieten. Een constellatie in de vorm van losse dichtregels die achteloos verspringen, elkaar uitdagen en versterken.

Een niet eerder getoond werk van Bob Bonies hangt naast een fundamenteel blauw vierkant van de onvolprezen Engelse kunstenaar Alan Green. De heldere en kloeke vormgeving van Bonies die de ruimte opeist naast een subtiel geboetseerd monochroom oppervlakte. Het werkt wonderwel.

Anton Heyboer is poëzie van zichzelf. Beeld en taal als tekens uit een parellel universum dat alleen door Heyboer ontcijfert kon worden. Ook van hem tonen we werk dat niet eerder te zien was.

Met zijn compromisloze houding tegenover de grondbeginselen van de schilderkunst heeft Rob van Koningsbruggen de grenzen van het medium onherroepelijk verlegt. Nog altijd ogen zijn conceptuele/fundamentele schilderijen uit de jaren zeventig kraakhelder en actueel.

De laatste dichtregels zijn van Morgan Betz die vorm, taal en betekenis op dadaïstische wijze husselt en herschikt tot een heldere nieuwe beeldtaal. Hij is een beeldenmaker pur sang die niets moet hebben het rationaliseren en conceptualiseren van de hedendaagse plaatjescultuur.