Om het jaar in stijl af te sluiten nodigen wij u komende zaterdag uit voor een kleine ‘grande parade’ die uitersten verenigt en houvast biedt in tijden van onzekerheid. Licht verteerbaar, uitermate smakelijk en prachtig opgediend. Van Pablo Picasso tot Rob Birza van César Domela tot Ido Vunderink, van exhibitionisme tot ingetogen sacraal. Wat 2018 ons vooral heeft geleerd is dat jong en hip en nietszeggendheid in de ban is gedaan. Op veilingen en kunstbeurzen is overal voelbaar dat cutting egde kunst zichzelf in de vingers heeft gesneden. Fabels zijn niet voor niets fabels. We willen weten wat we eten en we willen weten waar we naar kijken. Liefst gefilterd en gewogen.

Dat Picasso alle spelregels aan zijn laars lapte en tegelijk als een klassieke meester met lijnen alles in verroering kon brengen, is misschien wel de ultieme relativering van kunst. We laten dat zien in zeven prachtige etsen. Zet daar tegenover de frontsoldaten van het bloedserieuze constructivisme en je hebt verwarring alom. En toch; de zuinigheid van recht-toe-recht-aan ligt dichterbij Picasso dan je in eerste instantie zou vermoeden. Is niet alle goede kunst een lofzang op zuinigheid, op het weglaten en het wegblijven? Uit de school van minder-is-meer tonen wij werken van Tadaaki Kuwayama, Josef Ongenae, Ido Vunderink en Ben Akkerman.

En uit de school van alles-is-nog-te-weinig geven wij het laatste woord aan Rob Birza. Wij kijken uit naar 2019; een jaar dat ongetwijfeld voor opschudding gaat zorgen en anders doen wij het wel.