Het nieuwe tentoonstellingsjaar beginnen met een nieuwe cyclus schilderijen van Rob Birza (1962) is een belangwekkende gebeurtenis. Na precies een decennium heeft Birza zijn cyclus Arabische voorstellingen afgerond. Met een nieuwe reeks schilderijen wordt het, toch al omvangrijke en beweeglijke, oeuvre van deze alleskunner verder uitgebreid en verrijkt. En zoals van Birza valt te verwachten, stelt hij de rekbaarheid van de schilderkunst danig op de proef. Hoezo abstracte kunst? Wat nu figuratie! Deze nieuwe cyclus: Shifting Systems toont andermaal aan dat voor Birza de schilderkunst grenzeloze mogelijkheden in petto heeft.

Wie denkt dat deze abstracte constructies een radicale verandering zijn ten opzichte van de ogenschijnlijk dwingende figuratie van de Arabische voorstellingen, wordt – mede door de titel van deze cyclus - doelbewust door Birza op het verkeerde been gezet. Niets is wat het lijkt te zijn. De hedendaagse (schilder)kunst heeft allang afscheid genomen van de categorisering die ooit is opgesteld om ons, toeschouwers, houvast te bieden. Waar het uiteindelijk om gaat is het vormgeven van gedachten. Zo bekeken zijn de Arabische voorstellingen en deze nieuwe constructies even abstract als figuratief en zijn ze binnen het oeuvre van Birza eerder een logisch vervolg dan een radicale ‘shift’.

De veranderlijkheid van beelden en gedachten oefent een grote aantrekkingskracht op Birza uit. Hij zoekt onophoudelijk naar een positie waarbij de meeste winst valt te behalen. Hij schuwt geen enkel beeldmiddel en daagt het platte vlak met alle beperkingen en mogelijkheden tot het uiterste uit. Niets lijkt schilderkundig onmogelijk met als resultaat dat Birza’s beelden een grote vanzelfsprekendheid vertonen. Iets dat natuurlijk zonder zijn talent niet tot stand zou komen.

Dat Birza zich niet bekommert om het historisch perspectief van de moderne kunst blijkt uit de serie keramische objecten op ronde sokkels getiteld It is all metamorphoses/It is all about love, die tegelijkertijd met de schilderijen wordt getoond. De inzet van overdrijving als beeldmiddel laat de toeschouwer in verwondering achter bij deze ‘directe’ beelden die soms gruwelijk en dan weer komisch zijn. Neem ze vooral niet te letterlijk en zoek ook niet te veel naar verbindingen met een oosterse beeldcultuur, al ligt dat wel voor de hand. Het is niet hun verschijningsvorm die deze objecten direct tot kunst maakt, maar eerder de grondhouding van de kunstenaar om alles binnen zijn bereik te annexeren en zo te manipuleren dat het onbenoembare wel kunst moet zijn.